Maar dan... de afwerking

Nu ik het borduren eenmaal herontdekt heb, ben ik niet te stoppen! Als een rasechte junk volg ik alles wat Simone post op social media, om maar geen enkel nieuwtje te missen.
Ik heb inmiddels een – voor mij – indrukwekkende verzameling patronen, stoffen en garens om van te likkebaarden zo mooi. Ik had al een klein tafeldaglichtlampje, maar mijn allerbeste investering deze winter was een oerlelijke sta-in-de-weg: een staande daglichtlamp met vergrootglas, patroon- en garenhouder. ‘Een complete kerstboom’, volgens de verkoper. Zo lelijk als’ie is, zo handig is’ie ook! Borduren bij daglicht is natuurlijk het meest ideaal, maar als je op de winteravonden bent aangewezen, is deze echt geweldig!

Afwerken
Met dat borduren zit het dus wel snor, er komen weer de mooiste creaties van de (bolletjes)naald rollen. Maar dan… ik zie de mooiste afwerkingen voorbijkomen, met leuke stofjes en kantjes, op deksels van doosjes, op dienbladen, noem maar op. Veel borduursters blijken begenadigde naaisters of quiltsters te zijn. Vroegah, in de periode dat ik ooit begon, was het een kwestie van rustig borduren - een tafelkleed bijvoorbeeld - omzomen, klaar. Of een schilderijtje borduren en dan, hup, naar de lijstenmakerij.  Maar al die mooie ornamentjes en andere dingetjes die ik zo ontzettend leuk vind, daar zal ik toch zelf iets voor moeten verzinnen.
De speldenkussenclub was mijn eerste uitdaging. Bij het eerste speldenkussen van deze serie moesten ‘gewoon’ de geborduurde randjes aan elkaar genaaid worden. Even kijken hoe dat moest, en dat lukte best. Maar nummertje 2 moest worden afgewerkt met een schattig stofje. En wel zo, dat je het aan de voorkant ook kon zien!


Het borduurwerk klaarkrijgen, geen probleem! Nu eeeeven afwerken…

Geen ruimtelijk inzicht
Zou ik het met de hand doen? Maar dan worden de naadjes niet zo mooi strak als met de machine. Naaien met een naaimachine had ik ook zeker 30 jaar niet meer gedaan. Ooit op naailes gezeten, nét aan geleerd hoe ik een baby-joggingpakje in elkaar kan flansen, tot de lerares subtiel opmerkte dat mijn ruimtelijk inzicht toch niet alles was en dat verder leren niet zo heel veel zin had. Ik heb daarna nog wel íets met de machine gedaan, maar bar weinig. En bij mijn laatste verhuizing is die oude naaimachine bij het grofvuil beland.
Stom, want nu had ik niets meer. Van een lieve vriendin kreeg ik een naaimachine die zij niet meer gebruikte. Een heel andere dan ik gewend was, maar gelukkig is letterlijk iedere handleiding op internet te vinden, dus het lukte het me hem aan de praat te krijgen. Dat gaf moed!

Met de nog vreemde naaimachine is het tóch maar gelukt!

En…knip!
Glitterstofje met geborduurde sneeuwman en roodborstjesstofje gepakt en aan de gang! Een kant ging goed, maar hoe moest het nou toch zo aan elkaar dat je aan de boven- en onderkant een stuk stof zou zien? Een beetje geprutst, gekeerd, en… nee, hè, verkeerd-om. Daar ga je weer met je ruimtelijk inzicht. Uithalen, opnieuw beginnen. Nu overmoedig, ook nog een kantje ertussen verwerken. Rrrrt, zijkant dichtgemaakt, werk gekeerd, kantje verkeerd om! Oké, opnieuw! Goed spelden, en gaan! Na dik 2 uur zat het speldenkussentje in elkaar. De hoeken schuin afknippen, stond er in het patroon. Oké, niet bang zijn…. Knip! Neeeeeeee! Verkeerd! Gat in het speldenkussen, sufferd!

Een flinke knip, en...

Opnieuw! Onderstukje iets korter, opnieuw aan elkaar stikken, en pffff, ja, hoor! Gelukt! Daar zit ik, retetrots, met mijn nieuwe speldenkussentje. Weer iets bijgeleerd. Op naar de volgende!


En trots!